Nie, to nie rozdział :P

Hejka! Jak ostatnio pisałam, wylądowałam w szpitalu. Kiszę się tu od poniedziałku, i w dalszym ciągu nie mam zielonego pojęcia kiedy będę mogła wyjść. Mam nadzieję, że już jutro, bo moja opinia jest taka, iż przetrzymują mnie tu bezpodstawnie! Ekg - w normie, tarczyca - w normie, rezonans - w normie, badania krwi - w pieprzonej normie! Wszystkie badania wyszły normalnie, więc dlaczego ja tu jeszcze jestem? Halo!? Nie dość, że moje ręce wyglądają tak, jakbym oberwała linijką za te,  przyszłam do szkoły w pierścionku, za czasów kiedy moja mama się uczyła. Ja rozumiem, że chcą wykonać duużo badań. Ale tego jest ZA dużo! Koniec moich wywodów jak mi tu źle. Teraz chciałabym wam gorrrąco podziękować, za to, że ostatnimi czasy tak licznie tu zaglądacie. Jeszcze tylko komentarze, i będę w pełni szczęśliwa! Wczoraj (12.10.16) pobiliście rekord wyświetleń, z czego się przeogromnie cieszę! Jak tylko wyjdę, postaram się dodać moje zacne zdjęcie z równie zacnymi siniakami na rękach. Tak nawiasem mówiąc, to kojarzycie te białe bransoletki, te które się dostaje jak was na oddział przyjmują? No to właśnie. Na mojej nie wiem czemu, ale mam wrażenie, że pisze "nieuk". Mam nadzieję, że nie zrobili tego celowo, lub ja to źle zinterpretowałam, bo ja przecież mam "bardzo dobre" oceny! Nie no serio są dobre :D 
Jeszcze raz serdecznie wam dziękuję, za tak liczne odwiedziny, pozdrawiam, życzę zdrowia(bo to najważniejsze :P) i zachęcam, do komentowania tego posta jak i rozdziałów.

 Mirabelka

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Rozdział 5

                                                  ~2 tygodnie później ~ Nie mam zielonego pojęcia gdzie jestem. Czy to oznacza, że się zgubiłam? Nie wierzę. Zgubiłam się w Londynie. Ehh... trzeba spytać się jakiegoś miejscowego o drogę powrotną. Na pewno wiedzą gdzie jest ten internat. Zauważyłam jakiegoś chłopaka na ławce pod drzewem. Nie mam pojęcia jak wyglądał , bo miał na twarzy gi gantyczne okulary przeciwsłoneczne . Miał krótkie zacze sane do góry jasno-brązowe włosy i był ubrany w krótkie dresowe spodenki i białą koszulkę z nadrukiem. Niewiele myśląc podeszłam z zamia rem zapytania o drogę powr otną. - Hej! Chciałam cię zapytać czy mógłby ś po..-n ie dokończyłam , bo chłopak szybko mi przerwał . - Tak, oczywiście , że dam Ci mój auto...
Czytaj więcej

Rozdział 11

Około godziny 7:30 obudził ją dzwonek do drzwi. Zerwała się jak oparzona z łóżka, w biegu narzucając na siebie niebieski szlafrok w białe grochy, który zostawiła wieczorem na krześle przy łóżku. Wychodząc z pokoju przywołała w myślach wspomnienia z poprzedniego dnia. Przeprowadzka, spotkanie Johna, wyjazd rodzeństwa i wyznanie Filipa. Dłużej zatrzymała się przy ostatnim. Po zejściu na parter, zauważyła, że Adam jeszcze smacznie śpi. Zwykle, to on zrywał się z łóżka pierwszy, bo miał płytki sen. No cóż, poprzedni dzień musiał go nieźle wykończyć. Przy samych drzwiach poprawiła jeszcze szlafrok i przeglądnęła się w lustrze, uznając, że osoba, która jest po drugiej stronie ucieknie szybciej, niż się tu zjawiła, ale sama się sobie naraża przychodząc tu tak wcześnie rano. Gdy miała już dłonie na klamce dobiegł ją kolejny dźwięk dzwonka. Prychnęła pod nosem i szybko otworzyła drzwi. Osoba, którą zastała zmierzyła wzrokiem i uśmiechnęła się szeroko na ten widok. -Nigdy nie dasz mi spokoju,...
Czytaj więcej

Rozdział 7

-Coś się stało?- Wyglądał na lekko zdziwionego. -Nie do końca. Ale powiedz mi jedno, co się stało z Anią i Filipem? -Aaaa, no bo tak jakby, zapomniałem Ci powiedzieć.-Jego twarz przybrała nieco smutniejszy wyraz. -Ale czego?-Powiedziałam lekko poirytowana, tym, że przerwał w połowie zdania. -Oni mają niedługo wrócić do Polski.-Dokończył poważnym tonem. ---------------------------------------------------------------- Nie powiem, w pierwszej chwili nie wiedziałam co powiedzieć. Byłam lekko zaskoczona, ale nie przejęłam się tym zbytnio. Z Filipem nigdy nie byliśmy ze sobą jakoś blisko, a tym bardziej z Anią.  -Iwa? Co o tym wszystkim myślisz?- Dotkną lekko mojego ramienia, chyba rozumiejąc, że odpłynęłam. -Hmmm, co? Ach, tak. W sumie, to nie wiem. Jakoś nie jest mi specjalnie przykro z tego powodu. -Och, myślałem, że inaczej zareagujesz- Odpowiedział, spuszczając głowę. -Na przykład jak?- Powiedziałam, marszcząc przy tym brwi. -No, nie wiem. Załamiesz się, albo będzies...
Czytaj więcej