Rozdział 3

-Powiedziałam Filipowi.
-Co mu powiedziałaś?-jego głos nabrał lekko zdenerwowanego tonu.
-Nie udawaj, że nie wiesz. Powiedziałam mu prawdę.
-Co?! Jak mogłaś? Dlaczego to zrobiłaś? Przecież nikt oprócz rodziców i nauczycieli o tym nie wie!-wyrzucił ręce do góry w geście irytacji. To okropne, że jako rodzeństwo ciągle się kłócimy. 
-Dobrze wiesz, dlaczego to zrobiłam. Nie możesz się wiecznie zachowywać, jakbyś był zazdrosnym chłopakiem, Adam. Powiedz mi, czy kiedykolwiek zrobiłam Ci scenę zazdrości, gdy Ty kulturalnie rozmawiasz z nowo poznaną laską?
-Niby nie. Ale to nie znaczy, że masz każdemu to rozpowiadać!-mówiąc to zaczął chodzić w kółko po pokoju.
-Przecież nic się nie stało. Nie potrafisz tego zrozumieć? Jeśli dalej będziesz się tak zachowywać niedługo dowie się o tym cały Londyn!
-Jak to nic się nie stało? Czasem mam wrażenie, że jesteś taka dziecinna i nie rozumna!-w tym momencie, nie wytrzymałam i wyszłam z pokoju zatrzaskując drzwi. Nie przejęłam się tym co powiedział mi brat. Często tak mnie nazywał. Gdy schodziłam po schodach zaczęłam ubierać słuchawki, gdy nagle ktoś we mnie wpadł.

                            ***

-Yyy....Adam, bo ten mężczyzna twierdzi, że jest twoim ojcem.-powiedziałam bardzo niepewnie, wprowadzając do domu wysokiego blondyna, na oko miał z czterdzieści lat.
-M-m-mój  o-o-oj-ojciec?-chyba też był niesamowicie zdziwiony, że jakiś obcy facet, którego nigdy wcześniej nie widzieliśmy podaje się za jego ojca.
-O mój Boże, Adam tak bardzo chciałem Cię zobaczyć!-powiedział to z takim entuzjazmem, że zabrzmiało to niesamowicie sztucznie.
-A-ale Ty n-n-nie możesz być moim o-o-ojcem! Mój ojciec mieszka w Polsce i ma się dobrze!-jego zdziwienie, zaczęło przeradzać się w złość.
- Jak widzisz, mieszkam w Londynie. Poznałem Twoją matkę, jak jeszcze mieszkałem w Polsce.-powiedział z wyraźnym uśmiechem na twarzy.
-Jak w takim razie wytłumaczysz to, że mam na nazwisko Pers?-powiedział wyraźnie zdenerwowany.
-Nazwisko, to Ty masz po mnie. Nazywam się Mikołaj. Mikołaj Pers.-Muszę zainterweniować, bo czuję, że jak nic nie zrobię to Adam zaraz wybuchnie.
-Wie Pan co? Nie chcę być niemiła, ale muszę Pana wyprosić.
-No niech Ci będzie. Adam, tu masz mój numer w razie czego.- Powiedział po czym położył jakąś karteczkę na komodzie.
-Wyjdź.
-Adam, spokojnie. On już wychodzi.-Podeszłam do brata i położyłam mu rękę na ramieniu. 
Mężczyzna chwile nam się przyglądał po czym wyszedł z pokoju. 

                            ***
Biedny Adam. Zastanawiam się, czy ten facet naprawdę jest jego ojcem. W sumie tylko nasza mama wie jak on wygląda. Mama mówiła, że mój ojciec wyjechał zaraz po porodzie. To trochę dziwne, nosić w sobie dzieci innych ojców. Ja bym tak nie mogła. 
Ciekawe, gdzie jest tu jakakolwiek apteka. Muszę kupić coś na uspokojenie dla Adama. 
-Przepraszam, wiesz może gdzie jest jakaś apteka?
-Och, tak! Apteka jest zaraz za przejściem dla pieszych. Po przejściu idziesz w prawo i gotowe.
-Okej. Wielkie dzięki.
-Niema za co.-Mężczyzna posłał mi ciepły uśmiech.
Ruszyłam w wyznaczonym kierunku. Przechodząc przez ulicę na środku drogi zobaczyłam małą dziewczynkę. Niewiele myśląc szybko wbiegłam na pasy z zamiarem zabrania stamtąd dziecka. W momencie, w którym weszłam na ulicę zauważyłam pędzące w naszą stronę auto. Wzięłam dziewczynkę na ręce i rzuciłam się w stronę chodnika.

-----------------------------------------------------------------
Tak wiem, że nie dodałam rozdziału w niedzielę. Ale macie go teraz! Dobra, mam nadzieję, że wam się podobał ten rozdział. Jak już wspominałam totalnie nie mam weny, ale staram się. Okej ja już kończę. Pozdrawiam,

Mirabelka